καταρωτός

-ή, -ό [καταρώμαι]

1. καταραμένος

2. παροιμ. «κατάρα καταρωτή κι όπου πα, δίκαιον πα» — η δίκαιη κατάρα όπου δίνεται, δίκαια δίνεται.